“Toen ik het stuk voor het eerst las, was ik direct geboeid door de broeierige oorlogs­drei­ging, de zwoele sfeer van het Zuiden, die ontheemde, zoekende zielen die zoveel meer zijn dan hun mening, de pijn van de slavernij, en vooral alles waar niet over gesproken kan worden. Julien Green laat een samenleving zien die niet func­ti­o­neert, omdat de mensen niet met zichzelf kunnen leven. Ik zie veel parallellen tussen onze eigen politiek versplin­terde tijd waarin de maat­schappij steeds verder gepo­la­ri­seerd raakt en de wereld die Green ons toont. Een wereld waarin de angst voor de ander slechts een excuus is om de angst voor onszelf niet aan te gaan.”