In de pittoreske gemeente Hoogendam woedt een felle discussie over een nieuw kunstwerk voor de rotonde aan de N27. Tot grote afschuw van de inwoners heeft vanda­lis­ti­sche jeugd het vorige beeld­houw­werk vernield. 

Terwijl de gemeen­te­raad vergadert en de meningen scherp verdeeld zijn, blijkt al snel dat de rotonde en het kunstwerk meer is dan een simpel verkeers­knoop­punt. Het is een strijd­to­neel van lokale politiek, persoon­lijke vetes en de vraag wie mag – of moet – bepalen wat het beste is voor de gemeenschap, en misschien zelfs de wereld.

Starring#27: Betreurt de ophef is een voor­stel­ling over verant­woor­de­lijk­heid, debat en de toekomst van onze democratie, waarin mensen tegen elkaar praten, maar naar zichzelf luisteren. De nieuwe generatie vraagt: is dit het politieke milieu dat jullie willen doorgeven? Wij. Spiegelen. Alles.

Interview regisseur Agnes Laura Kumpina

Wat inspireerde je om deze editie van Starring te regisseren?

Ik heb zelf deel uitgemaakt van verschil­lende jeugd­the­a­ter­ge­zel­schappen en weet hoeveel voordelen dit kan hebben voor de ontwik­ke­ling van je persoon­lijk­heid. Het biedt de kans om een sterk gemeen­schaps­ge­voel te creëren en in een vrije, plezierige maar ook gestruc­tu­reerde omgeving je empathie en talenten te ontwikkelen. Met die ervaring wilde ik het beste van wat ik heb geleerd samen­brengen en de deuren van de thea­ter­we­reld openen voor de volgende generatie. 

Wat kunnen jongeren verwachten van het maakproces en de repetities? 

Het zal uit meerdere delen bestaan. Natuurlijk kunnen we niet alle mogelijke thea­ter­tech­nieken in vier maanden behandelen, maar er zullen acti­vi­teiten zijn, oefeningen voor team­buil­ding, focus, spraak en natuurlijk acteren. Al deze acti­vi­teiten houden verband met het onderwerp van ons toneelstuk. 

Een voorbeeld is dat we ons zullen richten op het observeren van mensen om ons heen en hoe we in iemands denkpatroon kunnen komen om de meest innemende personages te creëren. Tege­lij­ker­tijd zullen we een echt maakproces meemaken zoals in elk profes­si­o­neel theater. 

Waarom is Starring volgens jou een unieke kans voor jonge thea­ter­ma­kers?

De kracht van dit project schuilt in de unieke combinatie van de gedurfde, vrije energie van een eerste kennis­ma­king, de magie van het theater, en een gedis­ci­pli­neerde maar oprechte manier om te ontdekken wat nodig is om een profes­si­onal in dit vakgebied te worden. Tege­lij­ker­tijd biedt het acteren waardevolle vaar­dig­heden, zoals crea­ti­vi­teit, acceptatie en empathie, die een enorme meerwaarde vormen in elk beroep, mocht een deelnemer uitein­de­lijk voor een ander pad kiezen. Het project staat ook voor vrijheid: er zijn geen verplich­tingen na afloop, alleen een gedeelde liefde voor elkaar en voor het theater. 

Hoe probeer je als regisseur een veilige en inspi­re­rende omgeving te creëren voor de deelnemers? 

Veiligheid gaat volgens mij hand in hand met verant­woor­de­lijk­heid. De eerste stap is duidelijk maken dat een fijne groeps­dy­na­miek de verant­woor­de­lijk­heid van ieder individu is. Daarnaast draait het om een onbewuste dimensie binnen de groep: een plek waar je persoon­lijke zaken niet hoeft te delen, maar waar je wel het gevoel hebt dat ze mogen bestaan en ruimte krijgen. Een omgeving waarin ieders ervaring welkom is, zonder dat deze wordt opgedrongen. Dit vraagt om oefeningen die het groeps­ver­trouwen versterken, evenals tijd en ruimte om elkaar te leren kennen en vertrouwen op te bo 

Kun je alvast een tipje van de sluier oplichten over de thema’s of ideeën die je wilt verkennen in deze voorstelling? 

We zullen werken rond het thema van de macht van tieners en de verant­woor­de­lijk­heid die verbonden is aan het zijn van de​“jonge generatie”. We zullen het ook hebben over personages die de wereld veranderden terwijl ze nog maar 16 jaar oud zijn, maar we zullen vooral nadenken over de valse verwach­tingen die volwassenen bij tieners leggen door te zeggen dat​“de nieuwe generatie het wel zal oplossen”. We zullen zeggen:​“Nou, als je ziet dat er iets opgelost moet worden, doe het dan zelf in plaats van te wachten tot een nieuwe generatie komt”. Er zullen veel scherpe teksten in voorkomen in het prachtige stuk van Sem Anne van Dijk, waardoor het een productie wordt die door tieners is gemaakt, maar die eigenlijk gericht is op de oudere generaties als een ruwe spiegel.